اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر سبک دلبستگی بر بهزیستی روان‌شناختی نمونه‌ی غیر بالینی دانشجویان دارای سبک دلبستگی ناایمن دل‌مشغول

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 کارشناسی ارشد روان‌شناسی بالینی، دانشکده‌ی علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

2 دانشیار روان‌شناسی، دانشکده‌ی علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

3 استادیار روان‌شناسی بالینی، مرکز تحقیقات روان‌پزشکی و علوم رفتاری، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران

چکیده

مقدمه: اهمیت ارتباط الگوهای دلبستگی در کودکی با کیفیت روابط نزدیک در بزرگسالی، از جمله موضوعاتی است که در دهه‌های اخیر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. در همین راستا، این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر دلبستگی بر روی بهزیستی روان‌شناختی نمونه‌ی غیر بالینی دانشجویان انجام شد.
روش‌کار: در این کارآزمایی بالینی با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس، 16 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه فردوسی مشهد مشغول به تحصیل در سال تحصیلی 92-1391 دارای سبک دلبستگی ناایمن دل‌مشغول، انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه جای داده شدند. پرسش‌نامه‌ی مقیاس‌های رابطه (RSQ) و مقیاس بهزیستی روان‌شناختی ریف- فرم کوتاه (RSPWB) در این پژوهش مورد استفاده قرار گرفتند. گروه آزمون 7 جلسه‌ی 90 دقیقه‌ای آموزش گروهی مبتنی بر دلبستگی دریافت کردند در صورتی که گروه شاهد در لیست انتظار قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 19 و به کمک آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و نیز با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری، تحلیل شدند.
یافته‌ها: بر اساس نتایج، نمرات دو گروه آزمون و شاهد در پیش‌آزمون تفاوت معنی‌داری با هم نداشتند و مقایسه نمره‌ی کلی بهزیستی روان‌شناختی دو گروه در پس‌آزمون نیز تفاوت معنی‌داری نیافت (05/0<P).
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که آموزش گروهی مبتنی بر دلبستگی با وجود افزایش برخی از متغیرها منجر به افزایش معنی‌دار در نمره‌ی کلی بهزیستی روان‌شناختی نگردیده است.

کلیدواژه‌ها

مجله اصول بهداشت روانی
دوره 18، شماره 2 - شماره پیاپی 2
بهمن و اسفند 1394
صفحه 109-115

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار