مقدمه: با توجه به برخی مطالعات، بازی و قصهگویی بر توجه و تمرکز کودکان تاثیر دارد لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روش ترکیبی بازی و قصههای هدفمند بر توجه و تمرکز کودکان پیشدبستانی در نمونهی غیر بالینی انجام شد. روشکار: جامعهی آماری این پژوهش کاربردی با پیشآزمون و پسآزمون، شامل تمام کودکان پیشدبستانی منطقهی 2 شهر مشهد بود که از بین آنها تعداد چهار مهدکودک به روش نمونهگیری خوشهای چندمرحلهای انتخاب و 60 نفر (دختر و پسر) 6 تا 5/6 ساله به روش نمونهگیری در دسترس و با در نظر داشتن هوشبهر 90 تا 119 انتخاب و به روش تصادفی به 4 گروه 10 نفری قصه، گروه بازی، گروه ترکیبی بازی و قصه و گروه شاهد تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده، تست هوش وکسلر خردسال، آزمون توجه روزانهی کودکان وآزمون عملکرد پیوسته بودند. سه گروه آزمون، 12جلسه آموزش دریافت کرد ولی گروه شاهد آموزشی دریافت ننمود. دادهها با آمار توصیفی و روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری، تحلیل شدند. یافتهها: میزان توجه کودکان افزایش معنیداری را در روش ترکیب نسبت به سه گروه دیگر نشان داد (004/0=P) در حالی که میزان تمرکز کودکان افزایش معنیداری را در روش ترکیب نسبت به سه گروه دیگر نشان نداد (31/0=P). نتیجهگیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، با بهکارگیری استفاده از بازیها و قصههای هدفمند به عنوان ابزارهایی هیجانانگیز و آموزشی، میتوان عوامل توجهی کودکان را افزایش داده و از بروز نقصهای توجهی جلوگیری کرد.
فرزادفرد, سیده آفرین, عبدخدایی, محمدسعید, & غنایی چمنآبادی, علی. (1394). اثربخشی روش ترکیب بازی و قصهی هدفمند بر توجه و تمرکز کودکان پیشدبستانی. مجله اصول بهداشت روانی, 17(5), 222-228. doi: 10.22038/jfmh.2015.4777
MLA
سیده آفرین فرزادفرد; محمدسعید عبدخدایی; علی غنایی چمنآبادی. "اثربخشی روش ترکیب بازی و قصهی هدفمند بر توجه و تمرکز کودکان پیشدبستانی", مجله اصول بهداشت روانی, 17, 5, 1394, 222-228. doi: 10.22038/jfmh.2015.4777
HARVARD
فرزادفرد, سیده آفرین, عبدخدایی, محمدسعید, غنایی چمنآبادی, علی. (1394). 'اثربخشی روش ترکیب بازی و قصهی هدفمند بر توجه و تمرکز کودکان پیشدبستانی', مجله اصول بهداشت روانی, 17(5), pp. 222-228. doi: 10.22038/jfmh.2015.4777
VANCOUVER
فرزادفرد, سیده آفرین, عبدخدایی, محمدسعید, غنایی چمنآبادی, علی. اثربخشی روش ترکیب بازی و قصهی هدفمند بر توجه و تمرکز کودکان پیشدبستانی. مجله اصول بهداشت روانی, 1394; 17(5): 222-228. doi: 10.22038/jfmh.2015.4777