تاثیر مداخله در سطح جامعه بر پیشگیری از خودسوزی

خودکشی با آتش در کشورهای غربی بسیار نادر است، حال آن که در کشورهای در حال توسعه نسبتاً شایع است. بر اساس آمار رسمی به طور متوسط 27 تا 36 درصد خودکشی های در ایران به علت خودسوزی بوده است. خودسوزی در ایران تا 37% از بیماران بستری شده در بخش های سوختگی را به خود اختصاص داده است. این در حالی است که80% از بیماران خودسوزی بستری شده به علت شدت بالای سوختگی می میرند. تمام مطالعات توصیفی صورت گرفته در رابطه با بیماران خودسوزی در ایران برانجام مداخلات پیشگیری کننده در جهت کاهش خودسوزی تاکید داشته اند. هدف از این مطالعه توصیف تاثیر گذاری اجرای یک برنامه درسطح جامعه با هدف پیشگیری از خودسوزی می باشد.
روش کار: در یک مطالعه نیمه تجربی جمعیت های دو شهر در غرب ایران، گیلان غرب (مورد مداخله) وسرپل ذهاب (شاهد) تحت مطالعه مداخله ای قرار گرفتند. روش جمع آوری داده ها بر اساس اطلاعات بیمارستانی از بیماران اقدام کننده به خودکشی ( به طور کلی) و بیماران اقدام کننده به خودسوزی (به طور اختصاصی) بود. زمان انجام از سال 1378 تا سال 1382 بود. یک سال اول به جمع آوری اطلاعات پایه و سه سال بعدی به انجام مداخله اختصاص داده شد. از هردو روش مداخله فعال و غیر فعال استفاده گردید. بیان سرگذشت قربانیان رکن اصلی را در این مداخله تشکیل داده است.
نتایج: در مقایسه با وضعیت پایه، میزان متوسط اقدام به خودسوزی در عرض 3 سال مداخله در شهر گیلان غرب 57% کاهش یافت(05/0P<) همچنین اقدام به خودکشی در شهر گیلان غرب 19% کاهش یافت در حالی که در شهر شاهد 24% افزایش یافت (001/0p< ).
بحث: یک برنامه پیشگیری در سطح جامعه با هدف پیشگیری از خودسوزی می تواند موثر واقع گردد. آگاهی از آمار قربانیان خودسوزی و بیان سرگذشت قربانیان انگیزه کافی را جهت تلاش برای پیشگیری از این بلای خود مخرب انسانی فراهم می آورد.