1باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
2استاد گروه روان شناسی عمومی، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران
3استادیار گروه روان شناسی، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران
4دانشجوی کارشناسی ارشد تغذیه، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده
مقدمه: پژوهشها دریافتهاند که بین ناگویی خلقی و طیف گستردهای از بیماریها از جمله اختلالات خلقی، اختلالات خوردن، سوءمصرف مواد، بیماریهای قلبیعروقی، بیماری دیابت، آرتریت روماتوئید، بیماری التهابی روده، سرطان، بیماریهای تنفسی و دردهای مزمن، همبستگی مثبت وجود دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر پیشبینی ناگویی خلقی بر اساس تروماهای اوایل زندگی و نگرش نسبت به پدر و مادر است. روش کار: در این پژوهش همبستگی متعارف در سال 92-1391، نمونهای به حجم 300 نفر (150 دختر و 150 پسر) از دانشآموزان دبیرستانهای شیراز، به روش تصادفی چندمرحلهای انتخاب شد. ابزار مورد استفاده جهت جمعآوری دادهها شامل مقیاس تروماهای اوایل زندگی، مقیاس نگرش نسبت به پدر و مادر، مقیاس ناگویی خلقی تورنتو بود. جهت تحلیل دادهها از نرمافزار SPSS نسخهی 18 و روش همبستگی متعارف استفاده شد. یافته ها: نتایج این پژوهش بیانگر این است که الگویی از نمرات بالا در دشواری در شناسایی هیجانات و دشواری توصیف هیجانات با الگویی از نمرات بالا در تروماهای دوران کودکی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر همبسته هستند (001/0>P). بنابراین، ترکیب دشواری در شناسایی هیجانات و دشواری در توصیف هیجانات پایین، احتمال وجود تروماهای دوران کودکی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر را پایین میبرد. نتیجه گیری: بنا بر نتایج، تروماهای اوایل زندگی، نگرش نسبت به پدر و نگرش نسبت به مادر، قادر به پیشبینی دشواری در توصیف و شناسایی هیجانات بوده و واریانس قابل توجهی از شاخص بقا را تبیین میکنند.