پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان تاثیر گروه درمانی شناختی رفتاری در افزایش تبعیت از درمان دارویی و بهبود عملکرد بین فردی در بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی یک انجام شد.
روش کار: آزمودنی ها 30 زن مبتلا به اختلال دو قطبی یک بستری در بیمارستان روان پزشکی ابن سینای مشهد بودند که به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش وشاهد قرار گرفتند. پس از ریزش اولیه، هر گروه شامل 11 نفر بود و هر دو گروه در شرایط یکسان با مقیاس های گروه (ب) آزمون کالیفرنیا و فرم پرستاری ارزیابی شدند. گروه آزمایش افزون بر دارودرمانی در 8 جلسه ی گروه درمانی شناختی رفتاری شرکت کردند و گروه شاهد تنها دارو مصرف نمودند. در پایان دوره ی درمان غیر دارویی و 6 ماه پس از آن هر دو گروه بار دیگر ارزیابی شدند. یافته های پژوهش با آزمون تحلیل واریانس چند متغیری و تی مستقل تحلیل شدند.
یافته ها: گروه درمانی شناختی رفتاری توام با مصرف دارو به طور معناداری نسبت به دارودرمانی در افزایش تبعیت از درمان دارویی (با اطمینان 99/0) و بهبود عملکرد بین فردی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی یک (مقیاس های برداشت خوب، اشتراک، تحمل، خویشتن داری، مسئولیت پذیری با اطمینان 99/0 و مقیاس اجتماعی شدن با اطمینان 95/0) موثر بوده است.
نتیجه گیری: گروه درمانی شناختی رفتاری به عنوان یک رویکرد درمانی مکمل می تواند در افزایش تبعیت از درمان دارویی و بهبود عملکرد بین فردی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی یک موثر باشد.
مسعودی, شاهد. (1387). اثر گروه درمانی شناختی رفتاری بر پیامد اختلال دو قطبی نوع یک. مجله اصول بهداشت روانی, 10(40), 289-298. doi: 10.22038/jfmh.2008.1654
MLA
شاهد مسعودی. "اثر گروه درمانی شناختی رفتاری بر پیامد اختلال دو قطبی نوع یک". مجله اصول بهداشت روانی, 10, 40, 1387, 289-298. doi: 10.22038/jfmh.2008.1654
HARVARD
مسعودی, شاهد. (1387). 'اثر گروه درمانی شناختی رفتاری بر پیامد اختلال دو قطبی نوع یک', مجله اصول بهداشت روانی, 10(40), pp. 289-298. doi: 10.22038/jfmh.2008.1654
VANCOUVER
مسعودی, شاهد. اثر گروه درمانی شناختی رفتاری بر پیامد اختلال دو قطبی نوع یک. مجله اصول بهداشت روانی, 1387; 10(40): 289-298. doi: 10.22038/jfmh.2008.1654
)